Harmony / Ahenk (2010)

 

Müzik konusunun işlendiği yapımlar bir şekilde insanı kendine bağlamasını biliyor. Sanırım kendimizi filmden çok müziğe kaptırıyoruz, müzikle mest oluyoruz.
Bu filmse hepimizin bir şekilde beğenisini toplayan bu temayı bir hapishanede kullanmayı tercih edip bize duygu dolu anlar yaşatıyor.
Hikaye çeşitli nedenlerle suç işleyip hapishaneye giren kadınların hapishane korosu kurma çalışmaları üzerine kurulu. Bu esnada bu kadınların yaşadıkları ve hapishaneye düşmelerine neden olan şiddete, tacize, aşağılanmaya ve istismara da ortak oluyoruz.
Dünyada insan olmak zor. Erkek olmak da zor tabii ama kadın olmak daha zor. Film sayesinde bu acı gerçek gözlerimizin önüne seriliyor tekrardan. Kendimi onların yerine koyup ne hissediyorlar diye düşünme cesaretini bile bulamıyorum kendimde ben. Öyle acı, öyle keskin, öyle iğrenç bir duygu ki bu...
Kadın bir erkeğe eş olmalı, çocuklara anne olmalı, kaynanaya gelin olmalı, evine namusuna sahip çıkmalı, gülmesine oturmasına kalkmasına giyinmesine dikkat etmeli... buna karşın ise kadını koruyan, sahiplenen o kadar az ki...

İşte bu acıları fazlasıyla tatmış birkaç kadının bir araya geldiği hapishanede; ruhlarını dinlendirmek, kendilerini neşelendirmek, bir uğraş edinmek, acılardan biraz olsun kaçabilmek için orada doğum yapan mahkum Jeong Hye'nin ortaya attığı bir fikirle hapishane korosu kurulmasına karar verilir.
Bu koro çalışmaları sayesinde mahkumlar ve hapishane görevlileri birbirine daha da yakınlaşııp dertlerini paylaşmaya, birbirlerini anlamaya, yaralarına merhem olmaya başlarlar. Sadece mahkumları ve görevlileri değil mahkumlarla ailelerini de yakınlaştırmaya yarayacaktır bu koro.

Film diğer insanların mahkumlara olan olumsuz bakış açısına da değinmiş. Suçlu da olsalar onlar da insan demek istemiş. Elbette biz kimin niye suç işlediğini bilemeyeceğimiz için o insanlara biraz fazla önyargılı olsak da yine de en azından onların da birer insan olduğunu, duyguları olduğunu unutmamaya çalışmalıyız.

Filmin genel konusunu şöyle;
Bir üniversitede müzik profesörü olan Moon Ok (Na Moon-Hee) kocası ve kayınvalidesinin istismarı sonucu suç işler ve idama mahkum edilir. Hapiste, fiziksel tacizine uğradığı kocasını öldüren Jeong-hye (Kim Yunjin) adında genç bir kadınla tanışır. Tutuklandığı sırada hamile olan Jeong-hye bebeğini hapishanede doğurur. 18 ay geçer ve yasalara göre bebeğini evlatlık olarak vermek zorundadır. Bebeğiyle hiç olmazsa tek bir günü hapishane dışında geçirmek isteyen Jeong-hye bir koro gurubu kurar, ve Moon Ok koro şefi olur. Çok geçmeden bu gurubun yaptığı müzik koğuş arkadaşlarını ve hapishane görevlilerini etkilemeye başlar.

Hem eğenceli, hem duygusal hem de biraz gerçeklerle yüzleştiren bir film izleme düşünceniz olduğunda mutlaka bu filme öncelik vermenizi öneririm. İçinizi sızlatacak, yüzünüzde ara ara tebessüm oluşturacak, ruhunuza ve kalbinize dokunacak içtenlikte bir film. Sık sık duygulansanız da, gözlerinizden akan ince yaşlara hakim olamayacağınız zamanlar gelecek olsa da aşırı duygu sömürüsü yapmadan her şeyi dozunda bırakan hoş bir filmdi.

Asla hayattan ümidinizi kesmeyin!